Wprowadzenie

Tydzień wcześniej

Epidemia Choroby X rozprzestrzenia się na pograniczu Meksyku. USA dokonuje budowy kolejnych ogrodzeń, będących pod całodobową kontrolą, również na pograniczu Kanady, wprowadzając władze swoich sąsiadów w oburzenie.. Europa walczy ze śmiercią noworodków. Z powodu Choroby X... W Chinach jednej nocy we wsi Xian Uy zmarło 2500 osób. Władze przypuszczają...

Wsunęłam do uszu słuchawki, aby muzyka zagłuszała ten radiowy bullshit. Znajdowałam się w miejskim autobusie i zbliżałam się do centrum Tokio, aby przesiąść się w metro. Miałam dzisiaj spotkanie ze swoją promotor na 12, ale wyjechałam 3 godziny szybciej z uwagi na strajki niedaleko mojego wydziału. Gdy byłam młodsza, to mówiło się o jakiś ptasich grypach, ale tak naprawdę świat był jedną wielką epidemią otyłości, nadciśnienia i cukrzycy. Aż pewnego razu w wielu częściach globu sporo ludzi zaczęło umierać z nieznanej nikomu przyczyny. Istnieje wiele nieoficjalnych informacji, oficjalnych brak. Władze nie pozwalają opuszczać kraju, w wielu częściach świata jest stan wyjątkowy. Aktualnie zabraniają nawet opuszczać swoje miejscowości, stąd w Tokio jest jeden wielki strajk. Jak wiadomo, Tokio to aglomeracja składająca się z kilku prefektur. Zabraniają opuszczać ich granice i ludzie nie mogą dojeżdżać do pracy.  Niektórzy nawet nie mogą wrócić do domu, bo są uziemieni w centrum. A ja notorycznie się przez tych czubków spóźniam i staram się nie zastanawiać nad normalnością decyzji naszych władz.

Jestem na 5 roku medycyny i przez ostatnie 5 lat przykładałam się do nauki aż za nadto. Przez te 5 lat jadłam wykładowcom z ręki - słuchałam ich pochwał, chłapałam się swoją wiedzą gdzie tylko mogłam. Sympozja, światowej renomy konferencje naukowe, międzynarodowe projekty studenckie. Widziałam przed sobą przyszłość doktoranta na Uniwersytecie Tokijskim oraz chirurga, który dokona przeszczepów o których się najlepszym mistrzom sci-fiction nie śniło. A od kilku tygodni ta przeklęta choroba nie daje mi spokoju. Ja oraz moja promotor i grupa wielu innych wybitnych prowadzących oraz nielicznych studentów próbujemy rozwiązać zagadkę, tak jak w wielu innych częściach świata. Na chwilę obecną nie potrafimy wyprodukować żadnych przeciwciał, które mogłyby zwalczyć te choróbsko. Ba, nawet nie potrafimy do końca zdiagnozować co to jest. Bardzo ciężko zdobywać próbki chorych osób,  ponieważ ma to charakter mocno zakaźny. Objawy są bardzo niejednorodne. Jedni umierają mając na ciele czerwoną wysypkę, która wręcz wypala im skórę, a inni bez wysypki ale z kolei rozkłada im się całe wnętrze. Dodatkowo niektóre państwa zamykają się na sąsiadów. Przykładem jest USA - nie dzielą się swoimi wynikami badań. To samo zaczyna dziać się w Unii Europejskiej oraz Państwach Arabskich.. Telewizja publiczna nie udostępnia żadnych sensownych informacji, w szczególności o prawdziwych dolegliwościach, ponieważ doszłoby do jednej wielkiej histerii i pewnie masowych samobójstw. Z resztą o tym wiedzą tylko osoby wtajemniczone i pechowo się złożyło, że ja również jestem w tej grupie. W Japonii nie mamy objawów tej choroby, ale od ostatnich 3 dni zaczyna się coraz więcej ataków. Najbliżej nas zgony chorych osób znaleziono w Hongkongu. A teraz w radio coś mówili o wiosce w Chinach..

- Sakura! - usłyszałam znajomy kobiecy głos, gdy wysiadłam z autobusu. Podmuch wiatru rozrzucił moje włosy, a część wpadła mi do oczu, stąd nie zauważyłam od razu rozmówcy. W odbiciu autobusu dostrzegłam, jak moje różowe kosmyki latają we wszystkie możliwe strony a od mojej lewej zbliża się blondwłosa kobieta. Moja promotor? Jej wyraz twarzy mówił wiele. Wyglądała jak kłębek nerwów, a na jej czole zauważyłam kropelki potu. W dłoni trzymała kluczyki.

- Profesor Tsunade? - zdziwiona zatrzymałam się przy kobiecie i  zarzuciłam torebkę na ramię.

- Nie możesz jechać na uczelnię. Wiedziałam, że ciebie tu spotkam, Sakuro. Jestem samochodem.

Ta informacja lekko zbiła mnie z tropu.

- Co się stało? Może mi pani wyjaśnić? - zaciekawiona na nią spoglądałam.

- Nie ma czasu. Mój samochód. Musimy czym prędzej opuścić Tokio. Teraz.  - plątała się, ściszając głos. - Chodź za mną.

- Profesor Tsunade. - kontynuowałam, ale blondynka odwróciła się w stronę parkingu przerywając rozmowę, nie chcąc mnie słuchać. Nie mając innego wyboru za nią pognałam. To laureatka nagrody Nobla. Nikomu nie ufam bardziej niż tej kobiecie.

- Proszę o wyjaśnienia. - rozpoczęłam ponownie w samochodzie. - Co się dzieje? Dlaczego chce pani nielegalnie opuścić Tokio?

- Jesteś zbyt cenna. - rzuciła w moją stronę - Sakura, wiesz, że nie lubię rozmawiać podczas jazdy. Stresuje mnie to. - próbowała mnie spłacić.

- Profesor Tsunade. Zachowuje się pani irracjonalnie. Proszę mi powiedzieć, dlaczego nie ma nas na uczelni i przed chwilą powiedziała mi pani, że chce mnie wywieźć z Tokio.

Odpowiedziała mi cisza, którą przerwały klaksony z naszej prawej strony. Tsunade standardowo przypadkowo zaczęła zjeżdżać na nie swój pas, prawie taranując samochód. Kompletnie nie nadaje się na kierowcę.

- Kurw.. - ugryzła się w język - Jak jeździsz imbecylu! - zaczęła krzyczeć w drugą stronę. Na drodze był całkowity rozgardiasz.

- Nie sądzę, żebyśmy opuściły Tokio. - westchnęłam. Może odkryli, że ta choroba jest nieuleczalna i jest dalej pod wpływem paniki. Zaniepokojona zaczęłam sprawdzać wiadomości na swoim smartfonie, ale nie było nic nowego.

- Sakura - zaczęła po chwili sama z siebie  i wzięła duży wdech - Wiem, że nie wyjedziemy stąd samochodem. Miasto jest zamknięte. Czeka na ciebie helikopter. Tłumaczę ci, co się stało. Jak widzisz, jestem w szoku. Spanikowałam. Nie wiem nawet, od czego zacząć.

Wiedziałam..

- Jesteś dla mnie jak córka. Słyszałam o twoich zdolnościach już w podstawówce. Gdy zakwalifikowałaś się do stypendium dzieci uzdolnionych wpłacałam dodatkową sumę wraz z moim świętej pamięci mężem. Chciałam, żebyś dostała się na te studia. Może to dla niektórych wygląda jakbym była zdesperowana, bo nigdy nie mogłam mieć dzieci, ale nigdy nie spotkałam bardziej błyskotliwej i kreatywnej osóbki od ciebie.

To nie jest uleczalne..

- To nie jest uleczalne. Na ten moment. Wiele państw jest w rozsypce. Nie mówią nam o tym. Japonia się trzyma, bo jesteśmy państwem wyspiarskim i odkąd były pierwsze informacje, wprowadziliśmy kwarantannę.

I jak dużo czasu dla Tokio?

- Pewnie zastanawiasz się, ile czasu nam zostało - śpiewała jak z nut, a ja bladłam i czułam, że zaczynają pocić mi się dłonie - około 15 godzin. Coś zostało wprowadzone do naszego świata celowo, aby przyspieszyć ten proces. To nie byle przypadek.  - profesor na chwilę przerwała mówienie. Widząc jej spojrzenie zrozumiałam, że powiedziała mi za dużo i może się to źle dla nas skończyć.

         - Czuję się jak kupa gówna, Sakura, ale zamkniemy się w szpitalu w bunkrach w podziemiach. Planujemy dalej działać ale nie wiem, czy coś z tego wyjdzie. Ciebie przewiozą do ściśle tajnej jednostki. Nie mam pojęcia, czym to jest, ale z każdego zespołu badawczego mieliśmy wybrać po jednej osobie. Plotki mówią, że ufundowały to bogate i wpływowe osoby, żeby się tam schować. Ponoć rodzina prezydencka, klan Uzumakich też maczał w tym palce. Klan Hyuga, Klan Yamanaka, nawet Klan Uchiha..To chyba sztuczne wyspy... - mówiła.

Nie potrafiłam zakodować informacji swojej promotor. Poczułam panikę i skora mi się zjeżyła, gdy usłyszałam o Uchiha. Przecież to mafia! Tajne rządowe plany w formie ucieczki i zostawienia reszty społczeństwa z osobami, które do tej pory próbowało się złapać na oszustwach?

W tle usłyszałam, jak w pobliskim sklepie ktoś rzucił szklaną butelką w okno i pękło szkło. Znowu klakson. Krzyk jakiejś kobiety. Zaczynało się robić coraz głośniej. Ludzie powoli zaczynali wpadać w panikę. Chyba czuli, co się święci.

Rodział na wattpad

Witajcie! To wprowadzenie do historii. Rozkręci się po 1 rozdziale. To mój któryś blog, ale żaden już nie istnieje. Dawno temu prowadziłam je na onecie, a jedyny na blogspocie kiedyś usunęłam (też o tematyce ItaSaku). W tych fanfikach siedzę od prawie 10 lat. Kiedyś planowałam wrócić do pisania, bo sprawia mi to niesamowitą frajdę i w końcu się zmobilizowałam. Mam pomysł na historię i jeśli Was ona zainteresuje to piszcie, będę miała motywację do kontynuowania :) Jeśli znacie jakieś żywe blogi Ita/Sasu/itd Saku to piszcie, z chęcią poczytam coś nowego, napisanego po 2016 roku! Buźka i do zobaczenia w kolejnym rozdziale ;*