Rozdział I

            

Obudził mnie głośny huk. Dźwięk nasilał się, przypominał walenie w drzwi. Nagle spadło coś metalowego, po tym usłyszałam pisk. Nie spieszyło mi się z otworzeniem oczu. Czułam, że moje całe ciało jest obolałe i bardzo bolała mnie głowa. Gdzieś w tle niosły się dźwięki biegających osób, pokrzykiwań i pełnego bólu płaczu. Co tu się dzieje?

            Otworzyłam oczy. Nie miałam żadnego pomysłu na to, gdzie mogę się znajdować. Białe ściany, białe drzwi, skromna lampka nocna która stała na szafce obok mojego łóżka. Zaraz, zaraz, szafka.. Z trudem uniosłam się i wyjęłam nogi spod białej kołdry. Zauważyłam, że byłam w obcych dla mnie ubraniach, które przypominały szpitalne uniformy stosowane dla pacjentów. W mojej pamięci była tylko pustka.

W szafce nie było nic. I po chwili zdałam sobie sprawę z tego, jak mocno otumanili mnie lekami. Miałam spowolnione myślenie i ruchy, nie potrafiłam kojarzyć żadnych faktów.  Przede mną było wielkie okno. Ignorując przerażające dźwięki bójki pod moimi drzwiami podeszłam i poczułam wewnętrzny niepokój. Tsunade miała rację. Gdzieś mnie wywieźli. Sporo potężnych, ogromnych drzew. One miały wręcz anormalną wysokość. Nigdy nie spotkałam się z czymś takim, na pewno odpowiadał za to człowiek. Zaniepokojona spojrzałam na drzwi. Dźwięki ucichły, ale klamka ruszyła się i do środka kobieta w czarnej, krótkowłosej czuprynie. Obdarowała mnie przyjaznym spojrzeniem i uśmiechnęła się.

- Witaj Sakuro, czekaliśmy aż się obudzisz.

- Co ja tu robię? – tylko na to było mnie stać. Czułam, jak bardzo słabo się czuję i usiadłam z powrotem na łóżku. Co oni ze mną robili…

- Odpoczywaj. Byłaś w bardzo ciężkim stanie, kiedy tu trafiłaś. – spoważnała.- Nazywam się Shizune. Będziemy często się widzieć, gdy wrócisz do zdrowia. Liczymy na to, że zgodzisz się na poprowadzenie eksperymentu.

Wróć. Co?

- Antidotum. Chcemy utworzyć antidotum. Tsunade nic ci o tym nie mówiła? – zapytała się mnie. Jej spojrzenie wyrażało rozczarowanie. – Ehh.. To już historia – żachnęła się po chwili. A mi zrobiło się przykro. Moja pomotor pewnie już dawno nie żyła – Na pewno będziesz chciała do nas dołączyć. Nie ma tu innego szpitala.

- Tu się zgodzę. Wyboru nie ma. – podsumowałam i puściłam jej oczko. W końcu trzeba było zgrywać pozory, żeby jak najszybciej dowiedzieć się, w jakim bagnie się właśnie znalazłam i jak stąd..

- Uciekła! Czy wy do końca powariowaliście! Zostawić ją samą! – doszedł do nas ryk z korytarza. Shizune momentalnie zbladła i wybiegła na korytarz. Dźwięk roztrzaskanego szkła rozniósł się w całej sali.

- Panie Uchiha – słyszałam, jak Shizune próbuje rozmawiać z.. Skórka mi się zjeżyła. Uchiha. Ta przeklęta mafia. Źle wspominałam swoje dzieciństwo. Wychowywałam się w sierocińcu. Nic nie wiem o moich rodzicach. Zachowała się jedynie informacja o spalonym domu, pod którym mnie znaleziono. Przypuszczano, że moi rodzice byli ofiarami morderstwa ale według mnie to nie miało znaczenia. Nie wychowano mnie na osobę sentymentalną. Swoją wiedzę i to, kim się stałam zawdzięczałam tylko chęci ucieczki i strachu. Dzieci zdolne otrzymywały stypendia i mogły wyjechać uczyć się w szkołach z internatem. Tak więc moją jedyną formą spędzania czasu była nauka. Miałam wielu wrogów z tego powodu, gdy przebywałam w domu dziecka. Stypendium otrzymałam dopiero w wieku 15 lat, ponieważ musiałam sporo nadrobić i z tego okresu w mojej głowie mam same złe wspomnienia. Nazwisko Uchiha kojarzyło mi się tylko ze starszym mężczyzną, który co jakiś czas przyjeżdżał i sprawdzał 17 letnie dziewczynki, bliskie 18-letnich urodzin. Większość z nich zauroczona jego aparycją oraz przystojną gębą dążyła tylko do tego spotkania. Tak naprawdę sprawdzał, czy są na tyle głupie żeby pracować w jego burdelu. Tak mówili chłopcy. To też mobilizowało mnie do nauki. Byłam chyba jedyną osobą, która chciała się uczyć i na szczęście pani z biblioteki przywoziła mi sporo książek z których mogłam korzystać. Mój sierociniec był na samym końcu wszystkich możliwych rankingów i to cud, że skończyłam w Tokio na medycynie. Ale kosztowało mnie to sporo energii i szczęścia, czego nie chciałam wspominać.. A w szczególności tego kurwia..

- Panie Sasuke, znajdziemy ją. Nie mogła uciec daleko. – moje rozmyślania przerwał głos Shizune. A tak właściwie to imie. Które było inne. To  Uchiha jest więcej?!

Burdel był prowadzony przez Madare Uchihę. O Boże, jak trafiłam na jego młodsza generację to chyba zacznę szukać drogi powrotnej do Tokio. Momentalnie znalazłam się przy drzwiach i klęcząc wychylałam głowę, aby zobaczyć, co się dzieje na korytarzu.

- Mieliście ją wyleczyć! Specjalnie ściągnęliśmy więcej naukowców, żeby znaleźli dla niej lek! – niemalże krzyczał – Czy ja się kurwa źle wypowiadałem? Dałem wam pieniądze. Ściągaliście nawet kogoś z tego przeklętego Tokio w którym straciliśmy trójkę ludzi! Trójka ludzi dla jednej osoby? Jeśli nie okaże się cudotwórcą, to sam osobiście ją zabiję. Nie potrzebujemy tu darmozjadów. Organy można przeszczepić dla Yumiko.

Momentalnie zaczęłam łączyć fakty. To młodsza wersja Madary, generalnie ktoś z nim spokrewniony. Ma kasy jak lodu, w końcu prowadząc takie rodzinne interesy można dorobić się milionów. Yumiko to ktoś ważny, a tak właściwie ważna kobieta w jego życiu. Jest chora, rozkłada się od wewnątrz albo występuje jeszcze jakaś inna odmiana tej choroby. Na pewno stosują jakieś spowalniacze… Przerażona zerknęłam na swój brzuch i zaczęłam się zastanawiać, czy aby na pewno mam jeszcze swoje nerki. Nerwowo się zaśmiałam nie widząc ani jednej blizny.

- Panie Uchiha! Proszę zaczekać! – krzyknęła Shizune. Podczas mojego rozmyślania ich kłótnia przechodziła apogeum i dołączyły do nich osoby trzecie. Zaraz, czy on właśnie idzie do mojego pokoju..

- To przez ciebie chujku zginęło moich 3 ludzi! Prosiłem prezydenta Minato o ten jebany helikoper niemalże na kolanach. A teraz przez tydzień tu leżysz… W której sali on jest! – ryk był jeszcze gorszy. Koleś miał jakiś napad histerii. Zbliżał się do mojego pokoju, myślał, że jestem mężczyzną, Shizne coś za nim pokrzykiwała i stukot butów był coraz bliżej. Lekki peszek, Panie Uchiha.

Trafił do mojego pokoju po 2 minutach. Nic nie powiedział. Objechał mnie spojrzeniem od góry do dołu, zacisnął pięści.  Ja zmierzyłam go spojrzeniem.

- Jeśli stracilismy 3 ludzi dla takiej laluni, która jest tu ponoć najlepszym specjalistą od tego syfu, to zacznę się zastanawiać nad wycofaniem kapitału, który w to wszystko zainwestowałem. Coraz bardziej tracicie w moich oczach, Shizune.

Po tym wyszedł. Z kolei ja zrezygnowana zastanawiałam się, w co najlepszego wpakowała mnie Tsunade. Domyślałam się, że celowo okłamała ich tylko po to, żebym przeżyła.

- Pan Sasuke nie należy do najmilszych osób, ale dzisiaj przerósł sam siebie. Oczywiście wierzymy w twoje kompetencje i oczekujemy na twój powrót do zdrowia. Badania pozwalają na przeniesienie ciebie do przyznanego ci mieszkania. Przez kolejne kilka dni powinnaś się zaaklimatyzować i wdrożymy ciebie do pracy – tłumaczyła Shizune.

No jakby inaczej. Jeśli się nie wykażę to będę dawcą nawet swoich jelit. Zapięlam białą koszulę, którą otrzymałam i przyjrzałam się swojemu odbiciu. Zmarniałam, pewnie przez kroplówki. Byłam chudsza i bladsza.

- Masz piękny kolor włosów. To twój naturalny? – usłyszałam nagle ze strony Shizune.

Przytaknęłam i dalej spoglądałam w swoje odbicie, grymasząc twarz.

- Ciekawe, jak wyglądałabym w różowych włosach. – zachichotała i zaczęła krążyć po szpitalnej sali, w której nadal się znajdowałyśmy. Miałam już dość tej bieli. Zirytowana chciałam zakończyć tę rozmowę i liczyłam na to, że nie będę musiała tutaj mieszkać.

- Nie próbuj, jeszcze ten buc pomyli ciebie ze mną i posłużysz jako karma do akwarium. W końcu musi mieć gdzieś pijawki, bo one chyba tylko potrafią wysyać za niego esencję życia. Chociaż według mnie to on jest jedną wielką pijawką i mieszka w takim akwarium. 

Zareagowała śmiechem.

- Nie osądzaj go źle. – westchnęła – Jego narzeczona Yumiko jest w ciężkim stanie. Bardzo ciężko to przeżywa. Zaczynała się rozkładać, ale daliśmy radę zatrzymać ten proces. Testowaliśmy na niej leki, na co oboje wyrazili zgodę. Niestety coś poszło nie tak..

- Poczekaj, mówisz, że odkryliście lek..? – przerwałam jej. Widząc jej przerażenie poprosiłam o kontynuowanie opowieści. Chociaż mnie to nie interesowało. Chciałam wiedzieć wszystko o tym antidotum. Marne i niedopracowane, ale dam sobie z tym radę. Do tej pory nie mieliśmy nic.

- Zaczęła wszystko.. rozwalać. Z nieludzką siłą. Ciągle się denerwowała. Gołymi pięściami rozwaliła ostatnio ścianę w jej sali, kalecząc sobie dłonie. Dzisiaj po przyjęciu leków dostała drgawek i zaczęła toczyć się ślina z jej ust.. Mieliśmy małą bijatykę na korytarzu. Próbowała wejść do  twojego pokoju. Po tym przywiązaliśmy ją do łóżka ale jak Sasuke przybył, bo go zaalarmowaliśmy to już nie było jej w pokoju. Nigdzie jej nie ma. 

- Jakich leków? Co jej podajecie? Shizune. Nie wytrwam kilku dni bez wiedzy w tym temacie. Jeśli chcecie, żebym wam pomogła to potrzebuje tych informacji w tym momencie. Muszę przestudiować to zagadnienie, żeby zrozumieć problem i móc wam pomóc.

- Nie możemy o tym tutaj rozmawiać. Ona jest na wolności. Musimy przenieść się na piętro -3 i poczekamy na dalsze polecenia. 

- Shizune, ja nie żartuję – powtórzyłam.

- Sakura, zostałaś tutaj ściągnięta tylko w celu pracy nad tym antidotum. Dowiesz się wszystkiego, uwierz mi. – przerwał nam głos na korytarzu. – Ja już tym rzygam. Swoją drogą cieszę się, że ciebie tu widzę. Same smutasy, pomijając Shizune. A tak naprawdę to już robiliśmy zakłady, bo ściągneli też kilka naszych znajomych osób. Nawet Shikamaru! To się nazywa wygrać tak na końcu świata.. - widząc jej zbereźne spojrzenie wywróciłam oczami i pokazałam jej język. Musiała przebywać tu bardzo długo. To tłumaczy brak jej odpowiedzi na messengerze od ponad miesiąca..

Stała w nich Temari. Blondwłosa wariatka w kitkach, uwielbiająca chokery, kartkę, ciężkie buty i widoczne pępki. Nie wyglądała jak doktorantka chirurgii onkologicznej. Moja koleżanka z Uniwersytetu Pekińskiego. Uśmiech zagościł na mojej twarzy. Od razu podbiegła i mnie przytuliła.

- Naprawdę myślałam, że już nigdy się nie spotkamy. Nie dogadaliśmy się do końca z waszym uniwersytetem. Później ci opowiem.. - szepnęła mi do ucha, nie chcąc aby Shizune to usłyszała.

Nie znałyśmy się dlugo. Poznałam ją na konferencji naukowej na 4 roku studiów. Miałam okazję przygotować z nią jeden artykuł pracując na Google Dysku, co było dość mało profesjonalnym podejściem ale nie było nas stać na przedostanie się z Chin do Japoni i na odwrót. Obie miałyśmy wielkiego pecha w swoim dzieciństwie i to nas mocno połaczyło, stąd prowadziłyśmy internetową konwersację przesyłając zdjęcia facetów i swoich staników. Jedyne co mogę stwierdzić, to zdecydowanie lepszy zestaw studentów na jej roku. W końcu byli z Japonii, to oczywiste. Na mojej uczelni dominowali Europejczycy, których uroda kompletnie do mnie nie przemawiała. 

- Shizune, mamy alarm od ponad pół godziny. Nie zjadę bez was bo nie znam kodu i wolałabym tam trafić, bez konieczności sprawdzania, czy aby na pewno nie jestem nośnikiem tej choroby. Poza tym ten olbrzym stoi za ścianą i każe nam iść.

- Temari. Masz rację. Musimy iść. Za chwilę pogadacie. Sakura – usłyszałam za sobą Shizune. To nie zabrzmiało pokojowo.

- Idę. Nie mogę się doczekać ruchu. Spałam tydzień i liczę na jakieś dobre jedzenie. Nie gardzę kroplówkami, ale jakiś smak by się w końcu przydał. Trzeba mieć w końcu sporo siły do ruszania.

- No się wie, kochana. Ciasteczka czekają. Sakurcia jak zawsze w formie - roześmiła się Temari.

Wszyscy zebraliśmy się w wielkiej sali, pod ścianą leżały kartony w których dostępne były przekąski. Mówili że spędzimy tu sporą część wieczoru z uwagi na ucieczkę tej Yumiko. Na górze trwały poszukiwania. Okazało się, że wszyscy doktoranci z Pekinu z roku Temari zostali tu zabrani kilka dni po otwarciu. Poza nimi znajdowało się tu sporo innych osób zakręconych w nauce, ale dominowały młodsze grupy wiekowe. W końcu na świecie panuje śmiertelna epidemia.. Aż zrobiło mi się nie dobrze na myśl o tym, że wśród tak małej garstki ludzi ktoś kiedyś każe wybrać mi potencjalnego partnera. Wyjaśniono mi, że znajdujemy się gdzieś na południowej półkuli na sztucznie usypanej wyspie. Miała kilkanaście zabezpieczeń obronnych i obrastały ją ogromne, sztucznie zaprojektowane przez człowieka lasy. Z opowieści zrozumiałam, że tego typu miejsca są również w innych częściach świata. Bogate osoby próbowały się odizolować od całej reszty, zyskując poparcie władz i zabierając ze sobą jednostki mogące cokolwiek wnieść do przetrwania na wyspie, jej rozwoju oraz nauki. Mówi się, że nasze miasto zostało zbudowane jako jedno z wielu. Nazywano ją Konoha, co oznaczało Wioskę Ukrytą w Liściach. To nieudany suchar projektanta, który niestety nie doczekał swoich dni żeby tu przylecieć, bo zdążył wykitować gdzieś w Indiach na tę przeklętą chorobę. Podczas kilku godzin dowiedziałam się też, że są tutaj straszne podziały i generalnie jest bardzo sztywno. Bogaci bawią się tu jak na wakacjach, mają swoich sługasów którzy dziękują im za przetrwanie i są ich bezpłatną siła roboczą. Prezydent Japonii i jego żona wraz z pozostałymi władzami próbują prowadzić dalej grę w politykę, a pozostała reszta próbuje jakoś poukładać to wszystko w kupę.

- No i jeszcze jej dali coś, czego nie robiliśmy - szepnęła Temari - Tylko nie mów, że to wiesz.

Zaciekawiona kiwnęłam głową na zgodę.

- Pewnego razu otrzymaliśmy paczkę. Super, że nikt nie zastanawiał się nad tym, dlaczego instytucja poczty nie działa w takim miejscu jak Kohona bo to 2-tygodniowy twór.. no dobra, teraz już mamy miesiąc.  W środku było napisane, że to wyleczy Yumiko więc grupa ekspercka pod prowadzeniem Kabuto wykorzystała tę substancję wmawiając Sasuke, ze to stworzyli. W końcu Kabuto to kawał chujka, który walczy tylko o swoją dupę. Jest strasznie cwany.. - widząc jej spojrzenie zrozumiałam, że chyba obie go nie polubimy -  Wracając do tematu gnicie zatrzymało się, ale zaczęła zachowywać się bardzo nienaturalnie.

- Skąd ty to wiesz? - zapytałam się.

-  Wszyscy o tym wiedzą ale panuje zmowa milczenia. Czekamy, aż samo się wyjawi i trafi na Kabuto. Tylko on decydował o leczeniu jego narzeczonej. Myślę, że szybko do tego dojdzie bo od wczoraj go nigdzie nie ma.

- Ale jaja. - podsumowałam.

- Jaja to się dopiero zaczną. Patrz, kto przyszedł. - wskazała na drzwi. Stał w nich Sasuke. Był ubrany ponownie w białą koszulę, której rękawy miał podwinięte do łokci. Lekko rozpięta nadawała mu drapieżnego wyglądu. Był bardzo przystojny. Uwielbiałam szatynów. Pod względem wyglądu zdecydowanie mój typ.

- Panie, panowie. Nie znaleźliśmy Jej... Kabuto też nie. Macie minutę na to, żeby mi powiedzieć, gdzie on jest. - zaczął krótko i zwięźle. - Podejść mi tu szybko, chcę widzieć każdego z was. Nie będziecie dalej kłamać! 

Nie było dyskusji. Patrząc się po ludziach były różne reakcje. Niektórzy przerażeni od razu biegli do przodu i stawali w rządku. Inni, tacy jak ja i Temari, ze spokojem szli za nimi i ustawiali się gdzieś po bokach licząc na szybkie zakończenie tej szopki. 

- Kabuto Yakushi. Gdzie jest? - potwórzył.

Cisza. Gdybym wiedziała, to bym powiedziała. Już wiem, że go nie lubię i bym to zrobiła. 

- A może pani mi powie, gdzie ona jest? 

Dalej panowała cisza. Usłyszalam obok siebie ciche " o kurwa" i zerknęłam w stronę Tematri. Ona wpatrywała się na ziemię. W naszą stronę szedł Uchiha i patrzył się prosto na mnie.

- Kabuto zniknął wczoraj. Z tego co mi wiadomo, negatywnie wypowiadał się o pani przybyciu. Może to pani sprawka?

- Wątpię, żebym miała na tyle siły, żeby ciągnąc za sobą kroplówkę zaczarować go w dżdżownicę i zgnieść nogą. Przykro mi, ale nie mam takich zdolności.  

Nie odpowiedział. 

- Też nie byłem za ściągnięciem kogokolwiek z Uczelni Tokijskiej. Nie chcieli z nami współpracować. W ostatniej chwili się zdecydowali. Aż tydzień temu, gdy panią przywieźliśmy pojawiła się paczka. Kabuto od razu mi ją pokazał. Lek dla Yumiko prosto z waszego Uniwerstetu.. I co mamy? Brak Yumiko! - ryknął.

Nie odpowiedziałam. Zrobiło się za bardzo gorąco. Jednak jestem cykorem. Czułam, że zaczynają trząść mi się dłonie. Za wiele wskazywało przeciwko mnie. Tsunade, pośmiertnie ciebie przeklinam.

- Proszę za mną. - warknął i wskazał na 2 wysokich ochroniarzy oraz drzwi, które otworzyli. Wychodząc zerknęłam w tył. Masa ludzi zaczynała powoli łapać z powrotem oddech a Temari cała blada wpatrywała się we mnie i próbowała łączyć ze sobą wątki. Jeśli to namieszła moja uczelnia, to jestem w dupie.

- Sakura Haruno, urodzona 28 marca 1993 roku w brak. Rodzice brak. Miejsce zamieszkania Tokio. Wychowała się pani w sierocińcu.. a tu nagle Tokio? Jak tego pani dokonała? - rozpoczął lekceważącym tonem.

- Skoro tyle o mnie pan wie, to może też mi opowie coś o sobie - spokojnie odpowiedziałam. Ten ruszył wysoko brwiami i wrócił do czytania dokumentu. - Co pan wie o tym sierocińcu? Pewien Uchiha lubił tam przyjeżdżać - kontynuowałam. 

- Nie prowokuj mnie. - warknął. - Gdybyś była mężczyzną, to udusiłbym ciebie już w szpitalu. 

- To niech pan to zrobi. Od kiedy Uchiha ma zasady w stosunku do kobiet - prowokowałam go. To był ten zły głos w mojej głowie. Tak kończy się jego słuchanie.

- Jest za bardzo na czym zarzucić oko. - skwitował i popatrzył się na mnie w taki sposób, że zrobiło mi się niedobrze. To ktoś tu ma ponoć narzeczoną. A może to po prostu też zwykły facet jak każdy inny. Wiadomo czym myślą w pierwszej kolejności. Tym bardziej na takim odludzi. Po tym zdecydowałam się już być cicho, bo chyba za bardzo się nakręcał.

- Proszę mi tylko powiedzieć, co było tą substancją. Dlaczego Yumiko zachowuje się tak nienaturalnie.

Nie odpowiadałam. Żeby go nie lekceważyć to utrzymywałam z nim kontakt wzrokowy i próbowałam wyglądać jak tępa blondynka która nie rozumie co się do niej mówi.

- Czekam na twoją odpowiedź, Sakuro - powtorzył. A ja westchnęłam.

- Nie mam pojęcia. Musiałabym zobaczyć tę substancję. Zbadać ją. Nie potrafiliśmy zbudować żadnych przeciwciał i nie wierzę w to, że ta substancja pochodzi z Tokio. Tak o tym myślę i zastanawiam się, czy to nie jest przypadkiem próba wrobienia mnie przez tego waszego Kabuto. Skoro był taki przeciwny to może to on zamówił tę przesyłkę własnie prosto z Tokio, ponieważ wiedział, że tam doleci ten helikopter. A jeśli to pochodzi z zupełnie innego miejsca na Ziemi? - rzuciłam monolog. To się zdziwił. 

- Ufam Kabuto.  Ale oczywiście możesz zbadać tę substancję. Tylko nie wiem skąd wytrzaśniesz drugą próbkę. Były tylko dwie, a jedna posłużyła do badań - skwitował.

Przerwało nam pukanie do drzwi.

- Zajęty jestem - Sasuke rzucił do drzwi i wrócił wzrokiem w moją stronę - Jeśli chcesz z tego wyjść cało, to zacznij współpracować. 

Pukanie nie ustępowało. Zirytowany Sasuke pozwolił na wejście.

- Sasuke! Itachi ją znalazł. - wysapał białowłosy mężczyzna o niespotykanych fioletowych oczach. - Nie będę owijał w bawełnę. Yumiko nie żyje. 

- Zabiła się - powiedział drugi głos, wchodzący za białowłosym. Bardzo podobny Sasuke, ale rysy jego twarzy były bardziej ostre. Długie włosy opadały mu na oczy, jedna z brwi była lekko ubrudzona zaschnięta krwią. Jego spojrzenie było równie puste. W dłoni trzymał.. Zamknęłam oczy. To była głowa jakiegoś mężczyzny.

- Na jego polecenie. Mogę o tym zaświadczyć. Mamy nagranie. I jego głowę, bo tylko tyle z tego zostało.

Saskue widząc to podszedł do barku i wyjął pierwszy z alkoholi. Dopiero teraz zwróciłam uwagę na to, że znajdujemy się w jakiejś kanciapie przypominające biuro. Chyba przesiadywał sporo czasu w tym szpitalu bo nie chcę wierzyć w to, że mieszkał w tak "spartańskich" warunkach. 

- Saskue. Moje wyrazy współczucia. - powiedział szatyn. - Proszę, nie rozpijaj się teraz. Mam pewne obawy. 

- Wypierdalajcie stąd wszyscy. - przerwał mu Sasuke.

- Sasuke - powtórzył szatyn.

- Czy ty kurwa jesteś głuchy czy głupi, Itachi? Bierz ludzi i tę różową. Wypierdalać mi stąd. Chcę zostać sam. - po tym kopnął nogą w krzesło po czym pękła jego nóżka.

Długowłosy podszedł do mnie i nie pytając złapał za ramię. Nie kłócąc się z nim podążyłam w stronę drzwi. Miałam dość. Podsumowując dzisiejszy dzień wolałabym chyba w ogóle się nie obudzić. Ta choroba to nie przypadek. Ktoś tym steruje. I pogrąża ostatnich ludzi próbując wprowadzić tu zamieszanie. I nagle naszła mnie myśl. Tsunade musiała zostawić mi gdzieś jakąś wiadomość. 

- Idziesz? - powiedział do mnie długowłosy odwracając się w moją stronę. Chyba Itachi, wnioskując po tym co powiedział Sasuke. Spojrzałam mu prosto w oczy i skinęłam głową.

Pierwszy rozdział będzie jednym z krótszym. Lubię pisać dłuższe zdecydowanie dłuższe teksty. Po krótkich zawsze osobiście czuję niedosyt i nie chcę tego Wam robić. Liczę na to, że za jakiś czas ten świat, który kreuję będzie bardziej zrozumiały. Zrozumiem, jeśli ten rozdział Was bardziej wnerwi niż się spodoba. Dziękuję za przesłanie linków do blogów! Wieczorami będę nadrabiać czytanie, buziaki i do przeczytania w kolejnym rozdziale! :)